CHARAKTERYSTYKA POZIOMÓW

Poziom pierwszy – funkcje kanału sygnalizacyjnego

Poziom ten opisuje fizyczne, elektryczne i funkcjonalne charakterystyki kanału sygnalizacyjnego oraz środki dostępu do tego kanału.

Funkcje poziomu pierwszego obejmują:

-dostęp do kanałów o przepustowości 64 kbity/s, pracujących jako kanały sygnalizacyjne [mogą być również używane kanały o mniejszych przepustowościach]

-przekazywanie informacji jednocześnie w dwóch kierunkach, z tą samą szybkością

-stosowanie kanału wyłącznie dla celów sygnalizacyjnych

    Poziom drugi – funkcje łącza sygnalizacyjnego

Funkcje tego poziomu są związane z przekazywaniem informacji w pojedynczym kanale sygnali­zacyjnym. Wiadomość sygnalizacyjna, dostarczana przez wyższe poziomy, jest przesyłana w ka­nale sygnalizacyjnym w tzw. jednostkach sygnałowych o zmiennej długości. Aby zapewnić wła­ściwe działanie kanału sygnalizacyjnego, jednostka sygnałowa zawiera, poza informacjami po­chodzącymi z wiadomości sygnalizacyjnej, informacje sterujące związane z jej przesyłaniem.

Poziom drugi obejmuje następujące funkcje:

-wyznaczanie początku i końca jednostek sygnałowych za pomocą wzorów synchronizacji [flag]

-zabezpieczenie przed imitacją wzoru synchronizacji w treści wiadomości

-wykrywanie błędów za pomocą bitów kontrolnych dodawanych do każdej jednostki sygnałowej

korekcja błędów, dokonywana przez powtarzanie jednostek sygnałowych, oraz kontrola poprawnej kolejności tych jednostek

-wykrywanie uszkodzeń kanału sygnalizacyjnego przez nadzorowanie elementowej stopy błędów oraz uruchamianie odpowiednich procedur awaryjnych

    Poziom trzeci – funkcje sieci sygnalizacyjnej

Poziom trzeci definiuje te wszystkie funkcje transportowe, które są wspólne dla łączy sygnaliza­cyjnych, a jednocześnie nie dotyczą działania pojedynczego kanału.

Poziom trzeci obejmuje następujące funkcje:

-kierowanie wiadomości w odpowiednim kierunku, zgodnie z informacją adresową zawartą w jed­nostkach sygnałowych

-zarządzanie siecią sygnalizacyjną

    Poziom czwarty – funkcje użytkownika

Poziom czwarty definiuje funkcje i procedury systemu sygnalizacyjnego związane z konkretnym użytkownikiem tego systemu. Zakres takich funkcji może różnić się w zależności od typu użytkow­nika.

Wiadomości sygnalizacyjne obsługujące poziom czwarty można podzielić na proste i złożone.

  Wiadomości proste zawierają informację o zdarzeniach takich, jak podniesienie mikrotelefonu przez abonenta AbB pożądanego czy odłożenie mikrotelefonu przez abonenta AbA alarmującego.

  Wiadomości złożone zawierają informacje takie, jak np. numer katalogowy abonenta AbB.

    Ideę podziału na cztery poziomy można zilustrować na przykładzie przesyłania wiadomości sy­gnalizacyjnej między centralami A i D, za pośrednictwem central B i C [schemat przepływu wia­domości – rys. 4]

       Wiadomość jest utworzona na poziomie 4 w centrali A, skąd jest następnie przekazywane do poziomu 3 w celu określenia drogi w sieci sygnalizacyjnej. Na poziomie 3 wybiera się taki poziom 2, z którego jest możliwy dostęp do centrali, a następnie wiadomość jest kierowana do kanału sy­gnalizacyjnego poziomu 1 takiego, z którego jest dostęp do poziomu 2 na drugim końcu kanału sygnalizacyjnego prowadzącego do centrali B. Na poziomie 2 następuje m.in. sprawdzenie po­praw­ności przesyłania informacji a następnie wiadomość zostaje przekazana do poziomu 3 w centrali B, gdzie analizuje się adres centrali docelowej. W wyniku tego wiadomość przez poziomy 2 i 1 w centrali B trafia do centrali C, gdzie powtarzają się operacje sprawdzania poprawności i analizy adresu docelowego i w rezultacie wiadomość dociera do poziomu 3 w centrali D, skąd jest przekazywana do poziomu 4.

    Informacje przesyłane systemu sygnalizacji SS7 mają za zmienną długość stanowiącą wielokrotność 8 bitów. Maksymalna długość jednostki sygnałowej stosowanej w połączeniach międzynaro­dowych wynosi 68 bajtów.

    Wyróżnia się trzy rodzaje jednostek sygnałowych:

-jednostka zawierająca wiadomości

-jednostka zawierająca informacje określające stan kanału sygnalizacyjnego

-jednostka wypełniająca

Jednostek drugiego rodzaju używa się do synchronizacji po zakłóceniach lub uszkodzeniach.

Trzeci rodzaj służy do utrzymania wspólnego kanału sygnalizacyjnego w stanie aktywnym, gdy nie ma do wysłania informacji sygnalizacyjnych.

    Formaty jednostek sygnałowych przedstawia rys.4. Zachowano oryginalne oznaczenia literowe poszczególnych pól stosowane w zaleceniach CCITT.

    Jednostka sygnałowa rozpoczyna się i kończy flagą F [ang. flag] czyli wzorem synchronizacji.

Flaga końcowa jednej jednostki jest zarazem flagą następnej jednostki. Flaga stanowi następującą kombinację ośmiu bitów: 01111110.

W celu zabezpieczenia przed zinterpretowaniem takiego ciągu bitów w pozostałej części jednostki sygnałowej jako flagi, strona nadawcza w przypadku wystąpienia pięciu kolejnych jedynek podaje za nimi dodatkowe zero [oczywiście nie dotyczy to flagi], a strona odbiorcza po odebraniu pięciu kolejnych usuwa następujące po nich zero.

    Każda jednostka sygnałowa otrzymuje po stronie nadawczej numer kolejny w przód FSN [ang. forward sequence number] służący po stronie odbiorczej do kontroli kolejności jednostek oraz po­twierdzenia odbioru.

    Do potwierdzenia poprawności odbioru służy także bit wskaźnikowy wstecz BIB [ang. backward indicator bit] oraz bit wskaźnikowy w przód FIB [ang. forward indicator bit].

    Wskaźnik długości LI [ang. lenght indicator] podaje liczbę bajtów informacji sygnalizacyjnej, a ponadto służy do rozróżniania trzech rodzajów jednostek sygnałowych.

    Wskaźnik usługi SI [ang. service indicator] znajdziemy jedynie w jednostkach sygnałowych za­wierających wiadomości; podaje, z jaką usługą jest związana wiadomość. Na przykład kombinacja kodowa 0100 wskazuje na użytkownika telefonicznego, a kombinacja 0110 – użytkownika teleda­cyjnego.

    Wskaźnik NI [ang. national indicator] służy do rozróżniania informacji sygnalizacyjnych krajo­wych i międzynarodowych.

    Pole stanu SF [ang. status field] zawiera dane o stanie odcinka wspólnego kanału sygnalizacyj­nego, potrzebne przy początkowej i ponownej synchronizacji.

    Szesnaście bitów kontrolnych CK [ang. check bits] jest ciągiem kontrolnym z kodowania kodem cyklicznym i służy do wykrywania błędów, które mogą wystąpić podczas transmisji. Jednostki sy­gnałowe zawierają również bity nie wykorzystywane, pozostawione jako rezerwa.

    Pole informacji sygnalizacyjnej SIF [ang. sygnaling information field] zawiera od 2 do 62 bajtów [w sieciach krajowych do 272 bajtów] przesyłanych do użytkownika, określonego we wskaźniku usługi. W przypadku użytkownika telefonicznego informacja zawiera na ogół mniej niż 10 bajtów.

    Strukturę informacji sygnalizacyjnej dla takiego użytkownika przedstawia rys.5.

    Składa się ona z etykiety oraz części informacyjnej, rozpoczynającej się od nagłówka. Etykiety i nagłówek są stałymi częściami każdej informacji sygnalizacyjnej. Pozostała jej część zależy od ro­dzaju przesyłanej informacji.

    Etykieta stanowi część adresową, zawierającą dane potrzebne do skierowania informacji sygna­lizacyjnej do punktu przeznaczenia. Nagłówek zajmuje 8 bitów i jest podzielony na dwa pola czte­robitowe H0 i H1. Kod w polu H0 określa grupę funkcjonalną, do której należy przesyłana informa­cja sygnalizacyjna, a kod w polu H1 – typ informacji wewnątrz tej grupy.

    Zawartość pól informacyjnych [od MI do OVF] zależy od rodzaju grupy funkcjonalnej [np. in­formacja adresowa początkowa lub informacja adresowa kolejna] i jest szczegółowo określana w zaleceniach CCITT

LITERATURA: A.JASZCZYK „PODSTAWY KOMUTACJI I KANAŁÓW.”

a)

                                               prądem

                                               stałym   

 

 

sposoby                                  prądem                                  w paśmie

sygnalizacji                            przemiennym                        

                                                                                             poza pasmem

 

 

                                               cyfrowa                                 w szczelinie

                                                                

                                                                                             poza szczeliną

 

b)

 

 

                                                                                   skojarzona z kanałem

 

tryb sygnalizacji

   

                                                                                    ze wspólnym kanałem

 

 

 Rodzaje sygnalizacji: a)podział na realizację fizyczną, b)podział ze względu na logiczne po­wiązanie z kanałem rozmównym

 

a)                                                            b)

 

        kanał rozmówny                                                        kanał rozmówny                 

      

                 kanał

            sygnalizacyjny                                                           kanał sygnalizacyjny

 

 

                                                                                                               

                                                                     

 

 

 Tryby przesyłania: a)skojarzony, b)nieskojarzony

 

       D                                                                                                              A

4

                          C                                   B

4

3

 

3

 

3

 

3

2

2

2

2

1

 

 Schemat przepływu wiadomości sygnalizacyjnej między centralami

 

a)

                       poziom 4   

                      

poziom 2                                                           poziom 2            

                   poziom 3[etykieta]

                                                                                                                    kierunek

F

CK

   SIF

NI

 

SI

 

LI

FIB

FSN

BIB

BSN

F

 8       16      8n,n>2    2    2     4     2     6       1       7        1       7       8      transmisji

 

b)                                                                                                                 kierunek

F

CK

SF

NI

 

SI

 

LI

FIB

FSN

BIB

BSN

F

  8      16     8lub16    2      2    4     2    6        1        7       1       7       8      transmisji

 

c)                                                                                              kierunek

F

CK

NI

 

SI

 

LI

FIB

FSN

BIB

BSN

F

  8      16      2     2   4   2    6      1       7       1        7       8       transmisji

 

 Formaty jednostek sygnałowych:  a) jednostka zawierająca wiadomość

b) jednostka zawierająca informacje określające stan kanału sygnalizacyjnego

c) jednostka wypełniająca; BIB-bit wskaźnikowy wstecz; BSN- numer kolejny wstecz; CK-bity kontrolne ; F- flaga , wzór synchronizacji; FIB- bit wskaźnikowy w przód; FSN- numer kolejny w przód; LI- wskaźnik długości; NI-wskaźnik krajowy; SF- pole stanu; SI- wskaźnik usługi;    SIF- pole informacji sygnalizacyjnej

  

                                                                             kierunek

OVF

OFF

OFI

MVF

MFF

MI

H1

H0

CIC

OPC

DPC

                                      4     4    12      14     14     transmisji

                                      

                                   nagłówek      etykieta

                 

część informacyjna                        część adresowa

 

 Struktura informacji sygnalizacyjnej dla telefonii; CIC - adres łącza ; DPC – kod punktu docelowego ; H0,H1 – nagłówek ; MFF – pole obowiązkowe o stałej długości ; MI – wskaźnik obowiązkowy ; MVF – pole obowiązkowe o zmiennej długości ; OFF – pole informacji dodatkowej ; OFI – pole wskaźników dodatkowych ; OPC – kod punktu początkowego.

 

powrót